Waarom wel verhalen en geen foto's...

Vanwege privacy en omdat de privé omgeving zo persoonlijk is dat beelden daarvan nooit representatief  zijn voor de wensen, mogelijkheden en fysieke omgeving van een ander.

Aanpassing klein appartement

Mieke huurt een woonkamer met een keukenblok in een aangrenzende nis en een aparte slaapkamer. Ze werkt sinds kort als zzp-er vanuit huis en worstelt met de kleine ruimte waarin ze, behalve slapen, alles moet doen. Kledingopslag, koken, knutselen, eten, vrienden ontvangen, ontspannen, tv kijken en werken.

De eettafel moest voor elke andere activiteit opgeruimd worden en daarom kreeg ze van vrienden een, lelijk, bureau en een wat grote maar lekker zittende bureaustoel. Samen met een noodzakelijke enorme kast, bank, luie stoel en elektrische piano een rommelig en overvol geheel. Het benauwde haar, de muren kwamen op haar af.

Door langs een wand over de volle breedte een hele lange tafel te maken die doorloopt in de open ruimte tussen keuken en kamer is er genoeg plek voor alle activiteiten. In de keuken ontstaat een eetplek waar je rondom met vier (en iets krapper met 6) personen kunt zitten, daarnaast een knutselplek en bij het raam, waar ze de meeste tijd doorbrengt, een werkdeel.
Het wit gelakte plaatmateriaal (goedkoop underlayment) rust op het onderstel van de oude eettafel en het bureau (met handige ladekastjes) en vormt ineens een groots gebaar in een kleine ruimte. Dat werkt optisch, gevoelsmatig en praktisch goed. Het geeft rust en spullen kunnen blijven liggen zonder tot last te zijn. Boven het werkblad maken we over de volle breedte twee extra planken waarop naast werk en hobby spullen, ook mooie voorwerpen en schilderijen een plek krijgen. Aan de planken bevestigen we meerdere bureaulampen (van de kringloop) die goed werklicht geven en de kunstwerken uitlichten.

Zo blijft er voldoende ruimte over voor de zithoek waarbij de luie stoel bij het raam staat en de bank er tegenover, dwars op de andere wand. De lekkere bureaustoel is er ook nog eenvoudig bij te draaien. De grote kast en de piano staan tegen de overblijvende zij- en achterwand.

Er is zelfs genoeg ruimte voor een hele grote palm die Mieke al jaren wenste en die prima dienst doet als afscheiding tussen zithoek en de rest van de kamer.

Zo leuk om met weinig middelen zo veel te bereiken!

Onrust en slecht slapen

Paul, een alleenstaande 50-er met een drukke baan komt in zijn appartement niet tot rust. Daarom werkt hij thuis maar gewoon door. Hij kan er niet de vinger opleggen waar die onrust vandaan komt. Hij slaapt slecht. Verder levert het niet veel meer info op dan dat er opgeruimd moet worden ende bank aan vervanging toe is.

Als ik langs kom weet ik niet wat ik zie. Het is een chaos, overal stapels werk, zelfs op zijn bed, het ruikt muf, de indeling is onlogisch, er is te weinig opslagruimte en op de bank kun je überhaupt niet zitten. De kunstwerken aan de wand vallen in het niet.
Ik vertel hem wat ik zie en waar winst te behalen valt en hij realiseert zich daardoor dat hij over veel heen kijkt én stapt. Letterlijk en figuurlijk. Al pratende merk ik nog op dat er constant geluiden zijn. Pruttelende verwarming, oude koelkast, een klok die hard tikt, de buurman die boven ons hoofd stampt, een struik die langs het raam krast. Ook wordt duidelijk dat goed ventileren niet mogelijk is omdat het raam aan de voorkant door spullen niet bereikbaar is.

We gaan aan de slag…
Na meerdere sessies en met hulp van een zus is het appartement heringericht. Werkplek en boeken in de achterkamer, voor een zithoek met een nieuwebank, tv en muziek. Een hele lange lage kast met veel bergruimte verbindt voor- en achterkamer. Daarop bloemen (die hij wekelijks ververst), kunst en een enkele stapel tijdschriften. Het is opgeruimd en schoon. Ook de slaapkamer is fris en leeg op een kledingkast na. De meeste geluiden zijn weg of terug gebracht tot een minimum.

Een paar maanden later belt hij om te vertellen dat hij minimaal 3 avonden per week thuis relaxt en weer slaapt als een roos!

Gescheiden, hoe nu verder?

Yvonne is moeder van twee studerende kinderen, in de overgang en net gescheiden. Als zzp’er werkt ze aan de eettafel in de woonkamer en haar inkomsten zijn beperkt. Ze is moe, ongelukkig en onzeker. Vooral ’s avonds voelt ze zich verloren in de grote woonkamer van 13 meter lang. Het is zo’n rommelige ruimte, met lege plekken als getuigen van de scheiding, dat ze zich schaamt en niemand binnen durft te laten. Ontspannen, concentreren op haar werk en opruimen lukt niet goed.

Yvonne en ik gaan schuiven met spullen.

Door de bank die tegen de muur stond dwars in de ruimte te zetten verandert de kamer in twee delen. Een lage, vrijwel lege, kast zetten we tegen de achterkant. Yvonne selecteert een paar dierbare spullen en een fraaie lamp die samen op de kast, middenin de kamer, voor rugdekking en een aangename blikvanger zorgt. Op de achtergebleven lege plek zetten we een ongebruikt bureau uit een van de kinderkamers.

Eindelijk heeft ze een aparte werkplek en een lege tafel om aan te eten. ’s Avonds, vanaf Yvonnes favoriete plekje op de bank, beperkt haar blik zich nu tot de knusse zithoek en ziet ze niet steeds de rommel op haar werkplek. Dat geeft haar rust en ze voelt zich beschut.

Ze is erg blij met deze simpele oplossingen, heeft het gevoel een nieuwe start te maken. Geïnspireerd door de veranderingen ruimde ze in de weken daarna flink op, gooit nare herinneringen weg en drukt haar eigen stempel op haar huis. Ze krijgt er weer zin in, voelt zich sterker en durft weer vrienden voor een etentje uit te nodigen en klanten te ontvangen.

Kleine ingreep, groot effect. Fijn toch?

Sophie over haar studentenkamer...

“Toen ik mijn studentenkamertje met een schuine muur betrok heb ik mijn meubels vooral zo neergezet dat het paste, zonder te kijken naar hoe de indeling voelde. Het bed moest wel bij de schuine muur want een kast paste daar niet en mijn bank paste al helemaal niet in de kamer. Ik vond mijn kamer kil en zat er dan ook nooit met plezier. Ik kwam er alleen als er bezoek was en om te slapen. Eerst probeerde ik er nog te studeren, maar door de kille sfeer ben ik dat al snel beneden in de gemeenschappelijke woonkamer gaan doen, waar er natuurlijk altijd meer dan genoeg afleiding was. Productief voor mijn rust, blijdschap en studie was deze situatie niet.

Toen Franciska mij kwam helpen met mijn kamer zag ze mogelijkheden die ik zelf nooit had bedacht. Door mijn bed juist niet bij de schuine muur maar voor het raam te zetten, en mijn bureau aan de andere kant van de kamer, was er opeens ruimte voor een gezellige zithoek bij de schuine muur, waar ik zelfs mijn bank neer kon zetten. We hebben ook wat posters die ik nog had liggen opgehangen aan de muren en de lamellen vervangen voor gordijnen. Behalve de gordijnen hebben we alleen meubels die ik al had gebruikt.

Mijn kamer voelt nu zo veel persoonlijker en warmer, ik zit er nu vaak en met veel plezier. Elke keer dat ik de deur opendoe krijg ik weer een blij gevoel, ik heb meer rust in mijn hoofd en voel me gemotiveerd om het bij te houden.”

Naar het verzorgingshuis

De heer en mevrouw L. moeten naar een verzorgingshuis. Hun kinderen hebben onvoldoende tijd om dit proces te begeleiden.

Ik help hen bij de lastige besluitvorming welke meubels en spullen voor hen emotionele en praktische waarde hebben en maak daarmee een inrichtingsplan voor de piepkleine ruimte in het verzorgingshuis. Met dit plan tot op de millimeter nauwkeurig, blijkt dat er meer mee kan dan ze verwachtten.

In samenspraak met hun kinderen, tref ik alle voorbereidingen en help de dag van de verhuizing mee, terwijl een schoondochter met hen op stap is. Aan het einde van de middag komen ze gespannen aan in hun volledig ingerichte nieuwe woonplek. Natuurlijk is het een enorme en zeer emotionele omschakeling voor hen, maar het feit dat hun plek zo optimaal mogelijk met hun geliefde spullen is ingericht, maakt dat ze zich gelijk thuis voelen! Hoe dankbaar.

Mijn aangepaste honorarium konden ze niet helemaal betalen, daarom ontving ik dat deels in de vorm van een antieke tabourette, waarvoor geen plek meer was en die hun kinderen niet wilden hebben. Ik ben er nog steeds reuze blij mee en gebruik hem dagelijks!

Gertjan over de verbouwing van zijn keuken en wc/badkamer…

“Toen mijn zoons op kamers gingen, had ik twee kamers over. Ik had geen idee wat ik ermee zou kunnen doen en het werden rommelkamers die ik vooral meed. Ook de keuken was een plek waar ik niet graag kwam. Ver weg van de woonkamer, koud, klein, onpraktisch en aan vervanging toe. Van het gezellige koken voor en met vrienden zoals ik dat in mijn vorige huis zo graag deed kwam niets meer. Dat vond ik erg jammer.

Franciska kwam mijn huis bekijken en opperde het idee om een muur van een van de ongebruikte kamers gedeeltelijk door te breken, zodat een ruime keuken zou ontstaan. Het was een mogelijkheid waaraan ik in het geheel niet gedacht had: én verlost van dat piepkleine keukentje én een zinloze ruimte omgetoverd tot een volwaardige eetkamer waar ik uren met vrienden doorbreng. En het mooie is dat de ingreep dusdanig is uitgevoerd dat bij eventuele verkoop van mijn huis alles door het bouwen van een muurtje weer kan worden gesplitst.

We raakten bovendien in gesprek over mijn verouderde wc/badkamer die ik ook wilde aanpakken. Ik vertelde dat ik het niet prettig vond dat wc en badkamer in dezelfde ruimte waren. Wat hadden bezoekers in mijn badkamer te zoeken? Het gaf me het gevoel dat het geen privéruimte was.
Ook hiervoor bedacht Franciska een simpele oplossing. Door de badkamer anders in te delen kwam er ruimte voor een tussenmuur en een extra deur en werd de wc een aparte ruimte. Dat leverde ook nog een ruimere hal op met een aparte nis voor de kapstok. Geweldig!”

Help, waar laten we ons tweede kindje?

Simone en Bart krijgen hun tweede kindje. Naast blijdschap komen er ook zorgen om de hoek kijken en dat houd de aanstaande moeder uit haar slaap terwijl ze die rust met nog een klein kind hard nodig heeft. Ze wonen in een bovenhuis met drie slaapkamers waarvan een in gebruik is als werkkamer. Financieel is het niet haalbaar om te verhuizen of een externe werkplek te huren.

Hoewel de baby in eerste instantie in de ouderslaapkamer zal slapen wordt met een kleine aanpassing de kinderslaapkamer alvast in twee delen ingericht, waarbij het oudste kind voelbaar blijft beschikken over zijn eigen ruimte en speelgoed.

In de grote hal komt meer kastruimte.

De woonkamer krijgt een aparte kinderspeelhoek met extra opruimmogelijkheid in de vaste kasten (door spullen die naar de nieuwe halkast zijn verplaatst). Wanneer de kinderen groter zijn wordt dit de thuiswerkplek en komt er een klein extra werkplekje in de ouderslaapkamer als afzondering nodig is. De huidige werkkamer wordt dan kinderkamer, zodat beide kinderen een eigen kamer hebben.

Een flexibele oplossing die voor nu en de nabije toekomst voor iedereen goed voelt en werkbaar is. Dat geeft rust.

Burnout

Roos heeft ‘alles’ prima voor elkaar; fijne partner, twee heerlijke kinderen, top baan, prachtig huis en… een burnout!

In haar huis wordt direct duidelijk dat perfectionisme, op alle fronten in haar leven, haar grote valkuil is. Bij de inrichting van haar huis is ze maanden op zoek naar de mooiste bank, het best bijpassende kastje, de juiste kleur op de wand en de hipste inrichting van de kinderkamers. Dat kost haar niet alleen veel tijd en energie maar zorgt ook dat ze aan veel andere zaken niet toekomt. Dat geeft stress en wrijving met haar man en kinderen.

Roos wil daar graag wat aan doen maar weet niet hoe.

Van haar lange lijst met klussen in huis kiest ze het opruimen en herinrichten van de werkkamer om mee aan de slag te gaan.

We bespreken het gewenste einddoel en delen de klus op in kleine stappen. Roos houdt per stap bij hoe ze te werk gaat, welke overwegingen ze maakt, hoeveel tijd en geld het kost, waar ze haar perfectionistische zelf tegenkomt en vooral wat ze daarbij denkt, voelt en doet. Tussentijds bespreken we dat af en toe per telefoon.

Het lijkt omslachtig en tijdrovend. En dat is het ook. Ze verdiept zich in het loslaten van perfectionisme, krijgt inzicht in haar gedrag, ontdekt haar kernkwaliteiten achter het perfectionisme, wordt steeds enthousiaster en probeert het nu ook uit in andere situaties. Met succes. Uiteindelijk levert het haar dus veel meer op dan de tijd die ze aan dit proces kwijt is.